پاورپوینت بررسی طراحی معماری موزه بورادا در آلمان اثر ریچارد میر

موزه بوردا در سال 2002 شروع به کار کرد ، هنگامی که کلکسیونر 68 ساله ، فریدر بوردا ، تصمیم گرفت زمان آن رسیده که خریدهای آنها را به اشتراک بگذارید.

با توجه به مقصد جغرافیایی برای موقعیت مکانی مجموعه آنها و همچنین نوع ساختمان که باید انجام شود ، به ایالات متحده سفر کنید. در آنجا او به طور مستقیم با کسانی که می خواستند ملاقات کند معمار برنامه ریزی و اجرای این چالش بود.

شش هفته بعد ، ریچارد مایر پیش نویس مورد نظر خود را طراحی کرد. موزه ای برای کمی بیش از 900m2 ، که مربوط به زمینه فوری آن است و به نظر می رسد دقیقاً مطابق با شرایط است.
محل

این موزه در خیابان Lichtentaler Allee ، در شهر بادن-بادن ، جنوب غربی آلمان واقع شده است. این آبگرم شهری که در وسط جنگل سیاه آلمان پدیدار می شود با ویژگی های عجیب و غریب آلمانی سنتی متمایز است. عدم وجود درشتی و برادری Teutons ، برگ های Baden-Baden به نظر می رسد شهری آرام و ساکت. این مکان به مکانی برای استراحت و آرامش تبدیل شده است ، همچنین به عنوان مراکز درمانی و فیزیوتراپی شناخته شده است.

اما مهمترین جنبه آن ، با وجود اینکه منطقه ای کوچکتر است ، ارائه فرهنگی منحصر به فرد و برجسته است. موزه ها ، تئاترها ، کازینو ، مسیر مسابقه و مراکز نمایشگاهی ، این مکان را بی نظیر می کنند. این خانه بزرگترین تئاتر کشور را در خود جای داده است.

اهمیت زیبایی شناسی را منعکس می کند و مراقبت را می توان با چشم غیر مسلح در خیابان ها و میادین خود تمایل به کمال دید ، همانطور که در فروشگاه های آن در سطح بالایی قرار دارد.
مفهوم

ریچارد مایر کار خود را "جواهری در پارک" تعریف می کند و شاید بهترین ترکیب ممکن باشد. هر دو معمار ، به عنوان مردی که آن را سفارش داده اند ، بیشتر از محصول نهایی راضی بودند.

این موزه با مشخصه معمار آمریکایی ، هم با پارک اطراف آن و هم با موزه ای که در کنار او قرار دارد هماهنگ است.

در ابتدا ، مایر باید به رابطه ای كه موزه جدید با كانستال قدیمی ، یک گالری هنری ایالتی با سبك نئوكلاسیك خواهد داشت ، بپردازد. پاسخ او به همین سادگی بود.
موزه جدید واقع در كنار موجود است. از ارتفاع همسایه خود فراتر نمی رود و با همان رنگ Kunsthalle کار می کند. گویی این کافی نیست ، همان فکر با معمار مطابقت دارد ، یک مدافع و عاشق پاکی و رنگ سفید نمایانگر اکثریت قریب به اتفاق آثار او است.

همه این تصمیمات از مفهوم عدم سایه زدن موزه حمایت می کردند که از قبل نقطه عطفی در شهر بود. در عوض ، ایده او این بود كه هر دو بدن می توانند یكدیگر را تكمیل و پرورش دهند. و برای تقویت انسجام ، یک پروژه پل که بتواند ارتباط شفاف برقرار کند. این تصمیم تأکید کرد که مقامات آلمانی به عنوان "نمونه ای از تعامل پیچیده بین خصوصی و دولتی متعهد به هنر" باشند.

دومین چالش شناسایی تصویری بود که از این موزه و پیوند او با پارک اطراف به دست می آید. مایر با ساختمانی که هماهنگ است میان درختان با شکوه پارک پاسخ داد. جاده های موجود و جاده های جدید که به آن دسترسی پیدا می کنم چیزی طبیعی است.

این موزه در خطوط ، هندسه و در مقیاس متوسط ​​ساده است. با این حال ، تصویر نهایی شما به خودی خود مانند تصویر است. با مدیریت عناصر ، ایجاد یک ترکیب با عمق و شکل. از نور طبیعی ، بازتاب ها ، رنگ ها و بافت ها و مصالح ساختمانی استفاده می کند. و این تصور را ایجاد می کند که هر قسمت از طرح پیشنهادی خود برخوردار است ، و همانطور که آلبرتی گفت ، هیچ چیزی نمی تواند از ساختمان خارج شود یا از آن خارج شود ، بدون اینکه بر هماهنگی آنها تأثیر بگذارد.
فضاها

ساختمان به پایان رسید که یک بار در داخل کشف شده است. به نظر می رسد در زمان طرح ریزی ، هر یک از تصمیمات گرفته شده است. همه چیز در زاویه دقیق خود قرار دارد. پانل های لعاب دار با آلومینیوم سفید همپوشانی دارند. سطح شیب دار از طریق لابی ظریف انجام می شود. به نظر می رسد نقاشی ها در معرض بازتاب باشکوه نور قرار دارند.

دو سالن نمایشگاه بزرگ به گونه ای طراحی شده اند که اجازه ورود نور از طرفین و بالای آن را می دهد. Parasols قسمت افقی نما را تنظیم می کند ، در حالی که با اسلایدها بازی می کند. مجموعه ای از چراغهای روشنایی ، نور کف را آب می کند. همه اینها باعث می شود که بازدید کننده هرگز از پارک اطراف آن آگاهی خود را از دست ندهد و از بی نظمی های سبز اطراف آن لذت ببرد ، گویی که آنها با دقت در آنجا قرار بگیرند. در همین حال ، دو جسم آب آماده در ضلع جنوبی و شرق آن این رابطه را با طبیعت نشان می دهد که شخصیت اصلی این کار است. حتی حرکت رمپ هایی که هر یک از سه سطح را که بیننده را به هم متصل می کند ، همیشه وصل می کند و همیشه با سبز از تپه های موجود در طبقه همکف به بالای درختان همراه است ، از قسمت بالایی عرشه است.
ساختار

سادگی و وضوح ساختاری ساختمان های مایر در طول حرفه وی ثابت بوده است. با توجه به وضوح گیاهان آنها ، ساختار همان عنصر مدور ، دیواره و ماده است.

در کف موزه بوردا که تقریبا مستطیل شکل است ، یک بار دیگر این سازه نقش ثانویه ای ایفا می کند. در حالی که معمار ضرورت خود را تشخیص می دهد ، بدون اینکه آن را انکار کند ، درون مجموعه پنهان می شود ،