در ساحل دریاچه میلواکی آمریکا، پرنده ای باوقار و عظیم از جنس فولاد، که گویی از دوران گذشته می آید و همچون تندیسی زیبا و هنرمندانه می درخشد، در زمینه خود اوج گرفته و رو به آسمان دارد.
 
سانتیاگو کالاتراوا (santiago calatrava) معمار و هنرمندی است که در تمامی آثار خود از فرم های موجود در طبیعت، نظیر تناسبات بدن انسان و یا فرم ها و فیگورهای حیوانات الهام گرفته و بی شک همتایی در زمینه نوآوری و خلق سازه های جدید ندارد. وی با طراحی این موزه، گامی بلند در جهت طراحی سازه های متحرک برداشته، تا آنجا که بسیاری از منتقدین تحول ناشی از این بنا را با تحولی که "جوزف پاکستون" با طراحی "کریستال پالاس" ایجاد نمود، مقایسه می کنند.
 
در سال 1994 کالاتراوا مسئولیت طراحی و ساخت فضایی الحاقی به مساحت 13000 مترمربع به ساختمان اولیه موزه که در سال 1957 توسط "اروسارنین" طراحی شده بود را برعهده گرفت. این بخش الحاقی که عملیات احداث آن در سال 2001 پایان یافت، هم اکنون مهم ترین شاخصه موزه و شهر میلواکی می باشد و موجب افزایش چشمگیر تعداد بازدیدکنندگان از 1000 نفردر روز به 5000 نفر در روز گردیده است. طرح کالاتراوا، که اولین اثر وی در آمریکا می باشد، شامل دو بخش اصلی است؛ ورودی و سالن چند منظوره عظیمی که سقف متحرک داشته و مقداری در زمین فرورفته و فضای نمایشگاهی به طول 134 متر و عرض 37 متر که در انتها به ساختمان قدیمی موزه متصل می گردد.
 
سازه این نمایشگاه از تکرار فرمی طبیعی و ارگانیک شکل می گیرد که موجب پدیدآمدن ریتمی زیبا در سالن شده است. تمامی اجزا شکل دهنده سالن نظیر عناصر سازه ای، دیوارها و کف، همچون نماهای خارجی به رنگ سفید می باشند که این امر موجب تقویت ریتم و اغراق در ابعاد سالن شده است. این سالن شامل یک گالری کشیده و سالن آمفی تئاتر 300 نفره در مرکز مستطیل و دوگالری خطی و طویل در دو سمت می باشد که همچون بسیاری از آثار کالاتراوا، استفاده هنرمندانه از نور طبیعی در این دو سالن نیز مشاهده می شود.
 
 
ورودی اصلی مجموعه در ساختمان الحاقی تعبیه شده است که خود به وسیله پلی زیبا با سازه کابلی به یکی از راستاهای تجاری شهر متصل می شود. سالن چند منظوره که از نوری مناسب بهره می برد به شکل سهمی و با سقفی به ارتفاع تقریبی 30 متر می باشد و بر فراز آن صفحه خورشیدی پرنده مانندی شامل 72 پرک استیل جهت کنترل دما و نور، مانند بال زدن پرندگان حول یک محور بالا و پایین می رود.
 
همچنین از سمت دریاچه نیز این بنا به قایقی عظیم و سفید رنگ شبیه است که در ساحل دریاچه میشیگان پهلو گرفته است و تراس آن همچون عرشه این قایق دید به دریاچه را ممکن می سازد.
 
بخش الحاقی موزه، هویت بصری جدیدی به مجموعه بخشیده است. کالاتراوا در خصوص ایده های طراحی این موزه می گوید: "می خواستم به جای اضافه کردن چیزی به ساختمان باقی مانده، چیزی به دریاچه روبروی سایت اضافه کنم، از این رو توجه خود را به تعریف بنا با توجه به فرهنگ دریاچه، قایق ها، بادبان ها و منظره همواره در حال تغییر معطوف نمودم."
 
زیبایی، ظرافت و دقت خاصی که در طراحی و اجرای این موزه لحاظ شده، بی شک باعث ایجاد جلوه ای شکوه آمیز و بااقتدارشده است. همچنین سفید رنگ بودن جداره ها، بر صداقت و صراحت بنا تاکید خاصی دارند و در آسمان زیبای این منطقه، جلوه گر بیشتری نیز پیدا کزده است.