بخشی از مطلب
ساختمان ها را بر حسب تعادل انرژي شان، مي توان به عنوان سيستم هاي کاملي در نظر گرفت که انواع انرژي قابل حصول محيطي را کسب مي کنند و نيازهاي متنوع و گوناگون را در اين رابطه برآورده مي سازند. ساختمان ها را بايد به عنوان سيستم هاي پايدراي در نظر گرفت که قابليت استفاده ي مختلف را در درازمدت دارا باشند. (Schittich, 2003)
عملکردها بايد در پلان و مقطع به گونه اي مشخص شوند که تغييرات دما و نواحي دمايي محاسبه گرديده باشد. 
 نقشه کشي و اجراي ساختمان و انتخاب مصالح بايد بر اساس يک راهکار و مفهوم انعطاف پذير و قابل تغيير باشد، به گونه اي که تغييرات بعدي در به کارگيري و استفاده از آن ها بتواند با حداقل هزينه براي مصالح و انرژي صورت پذيرد 
 نفوذپذيري پوسته ساختمان نسبت به نور، گرما و هوا، و نيز شفافيت پوسته ساختمان بايد قابل کنترل و قابل اصلاح باشد، به گونه اي که بتواند در برابر تغييرات شرايط آب و هوايي محلي عکس العمل نشان دهد (مثل ميزان دريافت انرژي خورشيدي، محافظت در برابر تابش، انعکاس نور، سايه اندازي، محافظت در برابر گرم شدن هاي موقتي و تهويه قابل تطبيق طبيعي. (Schittich, 2003)
امکان اين که نيازهاي رفاهي ساکنان به طور عمده از طريق طراحي ساختمان بر اساس معيارهاي مشترک و به شکل مستقيم برآورده شود، بايد وجود داشته باشد. انرژي مورد نياز باقيمانده که براي گرمايش، سرمايش، توليد برق، تهويه و روشنايي مورد نياز است، بايد توسط سيستم هاي فعالي که از نظر اقتصادي به وسيله انرژي هاي قابل دسترس تأمين مي شوند، به دست آيند. 
منابع تکنيکي و انرژي که در يک ساختمان مورد استفاده قرار مي گيرد، بايد متناسب با عملکردهاي ساختمان باشند، بررسي ها نشان مي دهند که نيازها براي گروه هاي مختلف استفاده کننده بايد دوباره مورد بازبيني قرار گيرند و در هر جايي که لازم است اصلاح گردند. ساختمان ها با کاربري هاي خاص، از قبيل خانه ها، موزه ها، کتابخانه ها، بيمارستان ها و غيره، بايد به طور جداگانه در نظر گرفته شوند، چرا که شرايط آب و هوايي و اقليمي خاصي براي هر يک از آن ها وجود دارد. 
شهرسازي خورشيدي 
شکل هاي تجديدپذير انرژي، فرصت هايي را براي زندگي در شهرها فراهم مي آورد که آن ها را جذاب تر مي کند. در نواحي که منابع انرژي و زيربنايي انتقال انرژي وجود دارد، استفاده از اين نوع انرژي ها، بايد از طريق شکل واقعي ساختمان به حداکثر برسد. سوخت و اشتعال و استفاده از سوخت هاي فسيلي بايد به طرز جدي کاهش يابد، ارتباط ميان شهرها و طبيعت بايد تا آن جا بهبود يابد که يک همزيستي ميان اين دو ايجاد شود. براي هر گونه تغييرات و ساير معيارهايي که در فضاهاي عمومي يا ساختمان هاي موجود لحاظ مي شود و يا باعث ايجاد ساختمان هاي جديد مي شود، بايد هويت فرهنگي و تاريخي آن منطقه را مورد ملاحظه قرار دهد و شرايط جغرافيايي و اقليمي آن منطقه با هر چشم انداز و منظره طبيعي را در نظر گيرد.
 
شهر، در کل بايد به عنوان يک ارگانيسم با طول عمر کاملاً طولاني مورد توجه قرار گيرد، همواره اين امکان براي يک شهر بايد وجود داشته باشد که تغييرات ثابتي که در ساختار و ظاهر شهر به وجود مي آيند، قابل کنترل باشند تا حداقل اختلال و حداکثر استفاده از منابع انرژي حاصل شود. (Schittich, 2003)
شهرها منابعي به شکل ساختمان هستند که داراي ظرفيت انرژي اوليه بالايي هستند. دستيابي به يک يکپارچگي منسجم تر با تعادلي کامل ميان طبيعت، همسايگي هاي گوناگون، ساختمان ها و فضاهاي باز، فراساختارها و عملکرد آن ها، سيستم هاي حمل و نقل و ارتباطات، بايد در معرض يک فرايند ثابت که چرخه هاي طبيعي تجديدپذيري انرژي را دنبال مي کند، مورد اصلاح و احياء و بازسازي قرار گيرد. 
آنچه که در اين نوع شهرسازي بايد در نظر گرفته شود، سايه اندازي نواحي خارجي ساختمان است: به عبارت ديگر کاربرد اجتماعي و همگاني انرژي خورشيدي. ساختمان ها بر روي کالکتورهاي بيولوژيکي، يعني نواحي که گياهان رشد مي کنند، نيز سايه ايجاد مي کنند. اين مساله باعث کاهش درجه ي حرارت زمين و کاهش زماني است که مي توان از گل ها و درختان لذت برد. در حقيقت، بيشتر گياهان ممکن است نتوانند تحت چنين شرايطي رشد کنند. (Schittich, 2003)
يکي از نيازهاي پايه اي و اساسي، نياز به پيشرفت متمرکزتر جهت ايجاد همسايگي هاي متراکم و همچنين ايجاد خدمات، منابع و مراکز فرهنگي است که عابر پياده نيز بتواند به راحتي به آن دسترسي پيدا کند. بدين ترتيب، حجم ترافيک و تعداد معيارها و ابعاد فراساختاري را مي توان کاهش داد. 
نواحي و قسمت هاي خارجي ساختمان، در گسترش با تراکم بالا، از اهميت اجتماعي خاصي برخوردارند. روشنايي کامل اين قسمت ها، حس بصري و احساس رفاه و راحتي افراد را تقويت مي کند. فضاهاي بازي که مي توان در آن ها قدم زد، بازي کرد و يا اوقات فراغت را در آن گذراند، بايد تحت تأثير کامل نور و گرماي طبيعي خورشيد باشند. اين نوع کاربرد مستقيم يا انفعالي انرژي خورشيدي، از نظر تکنولوژي خورشيدي، نسبت به استفاده از نور خورشيد در فضاهاي داخلي ساختمان، داراي کارايي بالاتري است (البته اگر به بعد فضاي خارجي ساختمان (براي مثال با کنار گذاشتن وسايل نقليه) توجه شود.
اشکال ساختماني موقعيت و قرارگيري آن ها در ارتباط با يکديگر، به طور خودکار منجر به انتشار و پخش نور خورشيد و اثرات فردي، تکنيکي و اجتماعي که در بر دارد، مي شود. در اشکال متراکم گسترش، کاربرد اجتماعي و همگاني از اهميت اصلي برخوردار است. (Schittich, 2003)
راهكارهاي استفاده از سيستم خورشيدي
الف ) شيمي خورشيدي : در اين روش با تابش خورشيد بر سطح زمين و ايجاد عمل فتوسنتز در گياهان و تبديل دي اكسيد كربن به اكسيژن و توليد مواد غذائي در زمين، عامل بقاء براي انسان و ساير جانداران مي شود.
ب) برق خورشيدي:  با استفاده از مبدلهاي خورشيد ي به انرژي الكتريسيته تبديل مي شود كه بيشتر قدرت سفينه هاي فضايي و قمرهاي مخابراتي و ساير دستگاههاي الكتريكي در زمين تامين مي گردد.
ج ) گرما خورشيدي : با استفاده از انواع كلكتورهاي و توليد انرژي حرارتي، جهت تامين آبگرم مصرفي، حرارات مركزي و تهويه مطبوع ساختمانها، و . . . تامين مي شود و به نسبت 2 روش قبلي كاربرد وسيعي دارد.
انواع سيستمهاي خورشيدي
الف : سيستم فتوبيولوژي: در اين سيستم عمل فتو سنتز در گياهان انجام مي شود كه با استفاده از انرژِي خورشيدي گياهان تشعشع خورشيد را جذب كرده و با كمك آن گاز كربنيك آب را به مواد قندي تبديل مي كند.
ب : سيستم شيميائي: در اين سيستم از تشعشع خورشيد در عمليات شيميايي استفاده مي شود و در بعضي مواقع از حرارت خورشيد به عنوان يك منبع حرارتي بهره گيري شده و عمليات شيميايي انجام مي گيرد.
ج : سيستم فتوولتائيك : سيستمي است كه در آن انرژي خورشيد بدون بهره گيري از مكانيزمهاي متحرك و شيميائي، به انرژي الكتريكي تبديل مي شود، كه اين اثر را فتوولتائيك مي گويند.
د : سيستمهاي حرارتي و برودتی: شامل سيستمهاي تهيه آب گرم، گرمايش و سرمايش ساختمانها، تهيه آب شيرين، سيستمهاي انتقال و پمپاژ، سيستمهاي توليد فضاي سبز گلخانه ها، خشك كن ها و اجاقهاي خورشيدي، سيستمهاي سردسازي، برجهاي نيرو، خشك كن هاي خورشيدي و نيروگاههاي خورشيدي.
و....