پاورپوینت بررسی معماری ایستگاه قطار شرقی اکسپو ۹۸ لیسبون اثر کالاتراوا
 
مترو لیسبون دارای 4 خط، 46 ایستگاه و به طول 39 کیلومتر است
خطوط مترو لیسبون- پایتخت پرتغال- به رنگ‌ آبی، زرد، سبز و قرمز است.
ساخت مترو در 7 اوت 1955 شروع و در 29 دسامبر 1959، 6.5 کیلومتر از آن به شکل Yافتتاح شد.
 
فهرست مطالب
معرفی ایستگاه قطار شرقی اکسپو ۹۸ لیسبون
معمار ایستگاه قطار شرقی اکسپو ۹۸ لیسبون
کانسپت
فضاها
سازه
متریال
منابع
 
بخشی از مطلب
یکی دیگر از گسترده‌ترین مجموعه‌های سانتیاگو کالاتراوا که اولین جایزه جهانی را برای وی به ارمغان آورد، توسعه منطقه‌ای در امتداد رودخانه تاقوس بود که باید برای برگزاری نمایشگاه جهانی سال ۱۹۹۸ میلادی آماده می‌شد. ساختمان اصلی، ایستگاهی است که بر همه لیسبون اشراف دارد و با ایستگاه اتوبوس و متروی مخصوص خود در نزدیکی فرودگاه واقع شده است. در کنار این سازه، گالری‌ها و مغازه‌های متنوعی به چشم می‌خورد. در حال حاضر نیز هر آن‌چه که برای نمایشگاه ۱۹۹۸ ساخته شده بود، با موفقیت هر چه تمام‌تر، به عنوان یک پارک تفریحی محبوب مورد استفاده قرار می‌گیرد.
ایستگاه شرقی این نمایشگاه، با طبقات مختلف و وسایل حمل و نقل متنوع نظیر قطار، اتوبوس، مترو و تاکسی، به عنوان قلب تپنده تجارت  این حوزه به شمار می‌آید. دسترسی به شرق و غرب، ساختمان را به یک کانال ارتباطی مهم در بافت شهری تبدیل نموده است که می تواند دو سوی شهر را توسط ایستگاه‌های حمل و نقل قطار بین شهری به هم متصل کند تا بدین ترتیب منطقه شهری و حومه را تلفیق نماید.
کانسپت:
این ترکیب، تقارن قوی را با محور ایجاد می‌کند که در سراسر خط راه آهن جریان دارد و ایستگاه اتوبوس را در امتداد مسیر، به یک مرکز خرید بزرگ و محیط خارج از ساختمان، متصل می‌سازد. زمانی که این ترکیب، تحت عملیات سانتیاگو کالاتراوا قرار گرفت، توسط دو پل شیشه‌ای مستحکم و قوس‌دار به طبقات ساده کلاسیکی مرتبط می‌شود. در این قسمت، یکی از دو نمای خارجی ساختمان، با برآمدگی‌های عظیم فلزی و شیشه‌ای پارابولیک تجلی می‌یابد. عنصری که تنها در انتهای دیگر خط مرکزی تکرار شده است، از کوچه جانبی  نمای سازه مشهود نمی‌باشد و هیچ‌گونه تطابقی با شرایط محیطی ندارد.
این بخش که همانند دروازه‌ای برای دسترسی به منطقه اتوبوس ها به کار گرفته می‌شود، از طریق طاق‌ نماهای طولانی موجود در مسیر پناهگاه اتوبوس‌ها دسته بندی گردیده، و دوباره با فلز سفیدرنگ و شیشه پوشانیده  شده است. بیشتر  ظرافتهای ظاهری پوشش  به سازه‌های درخت مانند ظریف سفیدی بازمی‌گردد که در بالای پلتفرم، در طبقه بالای ساختمان اصلی جای گرفته‌اند. این پروژه با چنین ساختاری، در نهایت به یک واقعیت بدل گردید، هر چند پس از آن بسیاری از پروژههای دیگر، هیچ موفقیتی را در این عرصه کسب ننموده و ناکام ماندند.
نزدیک ترین بخش به این سازه، ایستگاه قطار اسپندو برلین (۱۹۹۱) است که دارای الگویی مشابه میباشد. اگر چه برخی از قطعات شیشه‌ای و سازه‌های درخت مانند خودایستا  در درون طرح برای ساخت رستوران Bauschánzli در زوریخ  (۱۹۸۸) باقی ماندند. اما آن‌چه در ساخت این ترکیب، عجیب‌تر به نظر می‌رسد، استفاده از بتن خاکستری است که تاریکی خاصی را به فضا بخشیده و در تضاد با فلز سفیدرنگ به کار رفته در ساخت آن است.
سازه و متریال:
سازه‌های درخت مانند، پلتفرم‌های فصلی را پوشش داده‌اند و شاخ و برگ‌های آنها، کل محیط ساخته شده از بتن را پوشش میدهد که سبب می‌گردد بتن خاکستری کمتر به چشم آید. بنابراین، رستوران، بسان آلاچیق فضای آزادی، درست همانند غرفه کویت در نمایشگاه ۹۲ به نظر میرسد. بنابراین می‌توان گفت که هیچ تفاوتی بین استراتژی و دیدگاه به کار گرفته شده برای پل‌ها با پایه‌های بتنی و فولاد فوقانی وجود ندارد و در نهایت تمام پروژه‌ها به ایده عروج و پرواز موجود در کارهای سانتیاگو کالاتراوا اشاره دارند. مواد مورد استفاده در این پروژه، همان مواد رایج به کار گرفته شده در سایر کارهای سانتیاگو کالاتراوا می‌باشد و در این اثر نیز از بتن، شیشه و فلز به شکل گسترده‌ای استفاده شده است.و.....