بخشی از مطلب
 معماری به مثابه اثر هنری، ‌واقعیت ها یا ارزش های برتر را معین می سازد. معماری بیانی بصری از ایده ها به دست می دهد. ایده هایی که چیزی را برای بشر معنادار می کنند، چرا که به واقعیت سامان می بخشند. معماری به عنوان یک هنر اصیل نمایانگر فرهنگ و تمدن هر قوم و ملتی می باشد. بنابراین جهت فهم کامل بشریت و عقاید وی اعم از اینکه در گذشته باشد یا حال، به نوعی نیازمند بررسی معماری آنها می باشیم. در اهمیت معماری و فواید و کارایی آن شکی وجود ندارد. اما با ورود معماری مدرن، تحولی ویژه در معماری ایجاد شد و تحولاتی در هنرهای دیگر و حتی تفکر بشریت به وجود آورد. حال دیگر نمی توان با ورود این سبک از معماری ویژگی خاصی را برای معماری های مختلف برشمرد و به نوعی یکنواختی را به ارمغان آورد. در این بحث سعی بر آن است که نشان داده شود معماری پست مدرن و مدرن چه ویژگی هایی دارند و با بررسی هر یک تشابه و تمایز آنها نمایان شود. اما سؤالاتی در اینجا مطرح می شود از جمله این که آیا معماری مدرن یا پست مدرن به یکباره ایجاد شدند؟ آیا اینها تابع بی چون و چرای نیاز زمانه ی خود می باشند؟ آیا معماری مدرن و ایجاد آن مفید بوده یا نه؟ آیا معماری پست مدرن واکنشی در برابر سطح معماری مدرن است؟ آیا معماری پست مدرن توانسته است کمبودها و کاستی های معماری مدرن را جوابگو باشد؟ جهت پاسخ به سؤالاتی از این قبیل ابتدا به بررسی دو سبک معماری پرداخته شده و سپس چگونگی شکل گیری و ویژگی هر یک بیان می شود تا بتوان شباهت ها و تمایز این دو سبک معماری را دریافت.
اصطلاح پست مدرن برای نخستین بار از حدود 1976 در جهان هنر مورد استفاده قرار گرفت و در کل تمایلی را تحت پوشش قرار می دهد که در برابر مدرنیسم جذبی به وجود آمده است. مبنای معماری مدرن که، سبکی غالب و جهان گیر در سده ی بیستم میلادی بود ریشه در تحولاتی دارد که خاستگاه آن شهر فلورانس در شمال ایتالیا در حدود 400 سال پیش از ظهور معماری مدرن بوده است. جهان مدرن در مقابل دنیای کهن منظر متفاوتی از هستی ارائه می دهد که برخاسته از باورهای عقلی و انسانی مدار است (قبادیان، 1382 :17). معماری مدرن به صورت یک مکتب معماری با مبنای نظری مدون و بناهای ساخته شده بر اساس اندیشه ی مدرن از اواخر قرن 19 میلادی شکل گرفت. این معماری در شهر شیکاگو آمریکا و در اروپا در شهرهای پاریس، برلین و وین شناخته شد (قبادیان، 1382 :30). معماری پست مدرن از دهه ی شصت میلادی به صورت موضوع و سبک مهمی مطرح شد و انتقادهای زیربنایی به اندیشه ی منطق گرایی و تکنولوژی مدار معماری مدرن وارد شد. رابرت ونتوری اصول فلسفی مدرن را زیر سؤال برد و بینش تکنولوژی مدار را رد کرد و به جای آن خواهان توجه به خصوصیات انسانی مدار گردید. ونتوری شعار کمتر بیشتر است میس وندر روهه را با کمتر کسل کننده است جواب داد. از نظر وی معماری تنها یک تکنیک و تکنولوژی نیست بلکه مسئله ی پیچیده ای در ساختمان وجود دارد که نمی توان نادیده گرفت. وی سبک بین المللی را مردود و به جای آن معتقد به زمینه گرایی شد زیرا هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کاربردی و شرایط خاص آن طراحی می شود (قبادیان، 1382 :100).و....