بخشی از مطلب
 
 
جان ناوارو (juan Navarro baldeweg) معمار، مجسمه ساز و نقاش اسپانیایی است که آثار معماری و مجسمه سازی او تاکنون جوایز فراوانی کسب کرده. او در سال 1965 از دانشگاه پلی تکنیک مادرید اسپانیا، در مقطع دکتری فارغ التحصیل شد.
 
ناوارو از سال 2001 عضو افتخاری موسسه معماران آمریکایی، عضو دائمی "آکادمی سلطنتی هنرهای زیبای اسپانیا" و مدرس دانشگاه های معتبری در آمریکا نظیر دانشگاه ییل، هاروارد، پرینستون و پنسیلوانیا بوده است.
 
ناوارو در طراحی مرکز هنرهای نمایشی دل کانال مادرید اسپانیا، به نحو پیچیده ای از تکنولوژی روز استفاده نموده. شهر مادرید مرکز مهم فرهنگی، سیاسی و هنری اسپانیا می باشد. این شهر با پذیرا بودن اجرای تئاترها، کنسرت ها و جشنواره های متعدد، پایتخت شادی در اروپا نامیده شده و از لحاظ غنای آثار و ابنیه تاریخی در میان پایتخت های اروپایی بسیا ر مورد توجه می باشد.
 
سایت پروژه تئاتر دل کانال (Teatros Del Canal) یک بلوک کامل شهری را از آن خود کرده و ساختمان به نحوی آزاد در سایت مستقر شده و تنها از یکسو به ساختمان مجاور متصل است. فرم ساختمان به نحوی است که در دو نقطه، فضای باز شهری را به درون سایت کشیده و ضمن ایجاد جداره ای پویا و متحرک، ساختمان را به سه بنای نیمه مستقل تفکیک نموده که گویی پوسته ای، آنها را به یکدیگر پیوند می زند. به واسطه چنین گشودگی هایی است که صلابت این بنای عظیم  و مرتفع شکسته شده و ساختمان، مقیاسی انسانی تر یافته.
 
از میان سه بنای نیمه مستقل؛ دو ساختمان اصلی به سالن های نمایش و فضاهای ارتباطی آنها اختصاص یافته و توده سوم که جداره رو به خیابان آن قرمز رنگ می باشد، تمامی فضاهای تفریحی، تجاری،اداری، رستوران ها و کافه ها را در خود جای داده و به خوبی از دید به حیاط داخلی و منظر خیابان بهره می برد. فضاهای این مرکز فرهنگی هنری شامل یک سالن اصلی تئاتر، دو سالن کوچکتر و 12 کلاس درس می باشد.
 
بدیهی است که در طرح بنای ساختمان هایی که دارای سالن اجرای کنسرت می باشند، طراحی سیستم آکوستیک از اهمین بالایی بر خوردار است. این پروژه از نظر به کارگیری تکنولوژی صدا شایان توجه است. ناوارو برای پنهان کردن سیستم های کنترل صدا از فوم آکوستیک استفاده نمود و سیستم طراحی صدا به نحوی چند منظوره طراحی شد که در مواقع مختلف و انواع چیدمان صندلی ها قابل تنظیم باشد.
 
ساختار سازه بنا بتنی است؛ اما ساختمان همچون تندیسی در پوششی از شیشه به نظر می رسد، گویی بنا وجه بیرونی خود را از پس ماسکی شیشه ای به نمایش می گذارد، رویکردی که با کانسپت نهادین هنرهای نمایشی به عنوان آنچه در درون این ساختمان می گذرد نیز سازگار است. پوسته شیشه ای که ساختمان را در برگرفته همچون کاغذ، نور را دریافت و آنرا به شکلی یکدست و یکنواخت در فضای داخلی منعکس می سازد، به این ترتیب میزان درخشندگی این سطوح نیز کنترل شده و انعکاس تابش خورشید در آن موجب آزار عابرین نمی شود. این پوسته در قسمت هایی شفاف و در بخش هایی تیره و کدر و به رنگ های مشکی، قرمز و نقره ای است.
 
از جمله نکات قابل توجه در پلان مجموعه، مکان یابی و تفکیک زون های اصلی، چگونگی حل سیرکولاسیون داخلی میان طبقات و همچنین نحوه استفاده از نور طبیعی در تمامی ترازهای ارتفاعی است که این امر به کمک نورگیرهای سقفی و ویدهای کوچک و بزرگ ممکن شده. در امتداد جداره پشتی ساختمان، نواری از فضاهای خدماتی و پشت صحنه نظیر سرویس های بهداشتی، انبارها، اتاقهای آماده سازی، گریم، استراحت و تمرین قرار گرفته اند که تمامی این فضاها نیاز کمتری به نور طبیعی داشته و از دسترس عموم نیز می بایست به دور باشند. این بخش از بنا که همچون پشت صحنه ای برای کل مجموعه عمل می کند به واسطه راهروی عریضی با فضای پشت صحنه و صحنه نمایش دو سالن اصلی در ارتباط می باشد.